شراب و خون

نیست یاری تا بگویم راز خویش

 ناله پنهان کرده ام در ساز خویش

  چنگ اندوهم، خدا را، زخمه ای

 زخمه ای، تا برکشم آواز خویش

بر لبانم قفل خاموشی زدم

 با کلیدی آشنا بازش کنید

 کودک دل رنجۀ دست جفاست

 با سرانگشت وفا نازش کنید

پر کن این پیمانه را ای هم نفس

 پر کن این پیمانه را از خون او

 مست مستم کن چنان کز شور می

 باز گویم قصۀ افسون را

رنگ چشمش را چه می پرسی زمن

 رنگ چشمش کی مرا پابند کرد

 آتشی کز دیدگانش سر کشید

 این دل دیوانه را در بند کرد

من چه می دانم سر انگشتش چه کرد

 در میان خرمن گیسوی من

 آنقدر دانم که این آشفتگی

 زان سبب افتاده اندر موی من

آتشی شد بر دل و جانم گرفت

 راهزن شد راه ایمانم گرفت

 رفته بود از دست من دامان صبر

 چون ز پا افتادم آسانم گرفت

گم شدم در پهنۀ صحرای عشق

 در شبی چون چهرۀ بختم سیاه

 ناگهان بی آنکه بتوانم گریخت

 بر سرم بارید باران گناه

مستیم از سر پرید، ای همنفس

 بار دیگر پر کن این پیمانه را

 خون بده، خون دل آن خودپرست

 تا پایان آرم این افسانه را

فروغ فرخ زاد